Kuzhe: S’e kisha besuar, shqiptarët më trajtuan si të isha një mbret

Kuzhe: S’e kisha besuar, shqiptarët më trajtuan si të isha një mbret

Ajo ditë e enjte ka qenë shumë e vështirë, më e keqja për të. Për disa ditë i tronditur nga dhimbja e kokës, më në fund kuptoi se diçka nuk shkonte si duhej me shëndetin e tij. Ndaj, një konsultim me mjekët duhej të ndërmerrej, sepse tashmë ishte tejet i sëmurë. Pak a shumë kjo është historia e Josip Kuzhes, që kaloi një sëmundje mjaft serioze së fundi.
Goditjen, Josip Kuzhe, 58-vjecar, nuk e pësoi më 30 shtator, kur edhe u shtrua në spital, por katër ditë më parë. ”Unë ndjeva një dhimbje koke, por jo të veçantë. Kam menduar se ishte dicka që do të më kalonte, ndoshta vinte si pasojë e stresit dhe lodhjes, duke u kujdesur për dy ndeshjet kualifikuese me Bosnjën dhe Bjellorusinë. Prandaj, nuk i kushtova ndonjë vëmendje të vecantë dhimbjes, duke supozuar se shtrëngimi në qafë, prapa kokës dhe tek balli, ishin reagime karshi përpjekjeve fizike dhe mendore për dy ndeshjet kualifikuese.”
Kështu është shprehur Josip Kuzhe, në intervistën e parë pas daljes nga spitali, dhënë për gazetën e vendit të tij, “Sport Novostni”.
”Tani jam mirë. Asgjë nuk më dhemb. Vetëm se jam mjaft i përgjumur, për shkak se pi rreth 25-28 tableta me ilace çdo ditë, – nënvizon Kuzhe. – E di se kapilarët e gjakut në trurin tim ishin thyer. Gjakderdhja, fatmirësisht, ishte e lehtë, megjithatë kjo kërkoi një ndërhyrje urgjente mjekësore, për të vënë nën kontroll situatën time shëndetësore mjaft të komplikuar. Në fakt, ajo që e kuptoi situatën time kritike shëndetësore ishte gruaja. Për fat të mirë, ajo ishte në Tiranë. M’u gjend pranë në momentet e situatës problematike shëndetësore, madje qe ajo, që këmbënguli në kontrollin e duhur mjekësor, sepse vetë mund të kisha neglizhuar më tej, sikurse bëra 3 ditë të qëndrimit në shtëpi, edhe pse kisha dhimbje të forta koke. Unë e dija se vuaja nga tensioni i lartë arterial. Kisha marrë disa mjekime për këtë, por pa shumë efekt. Mjeku im, kohët e fundit më tha që të shkoja për t’u vizituar sërish dhe të përcaktonim bashkarisht një terapi të re, por sigurisht që nuk shkova. Derisa ndodhi ajo që ndodhi dhe përfundova në Spitalin Amerikan të Tiranës, me kriza të forta dhimbjesh e shtrëngimesh në kokë. Menjëherë iu nënshtrova skanerit të kokës, angiografisë dhe ekzaminimeve të tjera mjekësore. Mjekët konstatuan hemorragjinë cerebrale dhe ndërmorën kurimin e nevojshëm intensiv. Për mua ka qenë një situatë e dyshimtë në lidhje me këtë çështje, sepse në fillim nuk më treguan se bëhej fjalë për një sëmundje kaq serioze. Megjithatë, gjithë kohës, aty me mua, në spital, ishte presidenti i Federatës Shqiptare të Futbollit, Armand Duka, një njeri shumë human dhe i pasur, një autoritet mjaft i respektuar edhe në FIFA. Ai më pyeti menjëherë, sapo u shtrova në spital, nëse kisha nevojë për t’u transferuar me avion privat në ndonjë spital më të specializuar në Vjenë, Stamboll, Zagreb, apo kudo qoftë. Unë njihja dhe kisha kontakte me një mjek të njohur neurokirurg në Vjenë, Joseph Paladino. Bisedova me të dhe, nga Vjena, doktor Paladino më rekomandoi të mos lëvizja, edhe për faktin se Spitali Amerikan në Tiranë kishte gjithcka, që mund të gjendej në klinikat e tjera të vendeve europiane, madje edhe japoneze, për këtë sëmundje. Kështu që vendosa të qëndroj aty, sikurse më këshilluan edhe mjekët shqiptarë, për të mos iu ekspozuar rreziqeve të udhëtimit. Për pasojë, transferimi im në ndonjë klinikë më të specializuar nuk qe i nevojshem. Tri ditët e para të qëndrimit në spital nuk kisha asnjë ide për sëmundjen që ishte në vazhdim e sipër. Mbaj mend vetëm që kisha dhimbje koke të forta, me të vjella të vazhdueshme. Autoritetet shqiptare, me të vërtetë kishin mbledhur ekspertët më të mirë për këtë sëmundje, të gjithë ishin angazhuar maksimalisht. Madje, në fund nuk më kanë lejuar as për të paguar shpenzimet e qëndrimit dhe kurimit në spital. Kjo është një rrethanë e lumtur për mua, sepse asgjë nuk më mungoi në këtë moment kritik të jetës sime. Tashmë nuk kam asnjë problem me asnjë pjesë të trupit, apo të folurit, ku lë pasoja kjo lloj sëmundjeje. Fatmirësisht, sikurse më thanë edhe mjekët, gjithcka e kam kaluar pa pasoja! Unë do të duroj edhe rreth tri javë me këtë terapi mjekimi, pastaj do të monitoroj me rreptësi presionin arterial, me shpresën se do të jem mirë. Kam dalë nga spitali prej një jave dhe po qëndroj nën kujdesin e familjes në shtëpi, këtu në Tiranë. Mjekët kanë vendosur që kjo do të ishte mënyra më e mirë, sepse më nevojitej atmosfera e familjes. Gjithë kohës jam duke ndjekur një dietë të veçantë. Por, tashmë eci në këmbë, dal në ndonjë kafe, bisedoj me njerëzit normalisht. Ne jetojmë në një shtëpi super të rehatshme në Tiranë, jemi një nga fqinjët e kryeministrit shqiptar, Sali Berisha. Në spital më ka vizituar edhe presidenti Bamir Topi. Ju them me sinqeritetin më të madh se kurrë nuk do ta kishte menduar se do të kisha një trajtim të tillë në Shqipëri, sikur të isha mbret! Shqiptarët janë një popull që ushqejne respekt dhe dashuri të madhe për këdo, sidomos për kroatët. Miqësia është reciproke. Mos harroni se paraardhësi im ishte Oto Bariç. Edhe atë e kanë trajtuar me dashuri dhe respekt të madh. Rasti im e solli që të provojë tezën se miqtë e mirë njihen në kohërat më të vështira.”
Natyrisht, nuk ka qenë në gjendje optimale për ta përcjellë profesionalisht ndeshjen e 8 tetorit në Tiranë, me Bosnjën, pasi gjendej i shtruar në spital dhe nën efektin e qetësuesve të shumtë. Sidoqoftë, ka bërë ndërhyrjet e tij përmes telefonit, edhe duke sugjeruar. “Unë e pashë transmetimin e drejtpërdrejtë televiziv të ndeshjes me Bosnjën, që e barazuam 1-1, por edhe atë me Bjellorusinë, ku u mundëm me rezultatin 2-0. Unë nuk mund të pretendoj asgjë tashmë, pasi është e pamundur të zhbëhet ajo që ndodhi, por besoj se mund ta mundnim një ekip nga Sarajeva, po të isha vetë në stol. Fakti se Bosnja është një realitet mjaft i prekshëm për mua, ka individë të jashtëzakonshëm, por shfaq edhe defekte serioze në lojën mbrojtëse, më bën të them se mund të fitonim. Sigurisht, nëse këmbëngulnim për këtë. Tashmë i kemi mbyllur ndeshjet eliminatore për vitin 2010, ndërkohë që mund të them se shqiptarët nuk janë në kërkim të ndonjë mrekullie nga kombëtarja e tyre. Nuk duhet t’i mashtrojmë tifozët tanë, se me këto forca të pamjaftueshme që ka kombëtarja shqiptare, mund të kualifikohemi për në finalet e Euro 2012. Megjithatë, ne nuk do të dorëzohemi. Që në ndeshjen e parë të vitit tjetër, ne do të angazhohemi 200 për qind! Për të marrë maksimumin e pikëve në ndeshjet e mbetura kualifikuese,” – ka përfunduar Kuzhe.

nga halli e bon re

» Haki Stermilli "Sikur te Isha Djale"
» Kuzhe nuk pranon gabimet
» Shqiptaret ne USA