Kur Dashuria (nuk) mjafton ?!

hmmmm jo nuk eshte keshtu

Po ASHTU ESHTE POR BERA SHAKA se ti gjithmone je kundra dashuris nuk edi perse nuk ke besim tek dashuria ose perse nuk te pelqen ndoshta nuk e keni provuar apo e keni provuar dhe jeni zhgenjyer ? kete doja ta dija sepse aty do nxirrja nje mendim per ato pergjigje qe ke dhene persa i perket dashurise

kete e mora vesh po perse? dhe e je dashuruar apo jo kete doja me dit nqs mundesh dhe ti me e tregu?
Ja te them dicka rreth jetes dhe dashurise ejt


çfar eshte dashuria e vertete ???

Në momentin kur do ta posedojmë
një bukuri, ne do ta bëjmë atë të shëmtuar. Sa i madh është numri i
grave me burra të bukur dhe ato sërish kërkojnë burra tjerë. Njëjtë
është edhe me meshkujt. Sa e sa meshkuj kanë gratë e bukura dhe
pandërprerë kërkojnë femra të bukura! Pse është përherë kështu? Thjesht!
Shkaku qëndron në posedim. Në momentin kur ta posedojmë një bukuri, ajo
për ne bëhet e shëmtuar. Nuk është tërheqëse si më parë. S'ka më vlerë.


Më pas shkojmë më tej. Gjithnjë kështu dhe jeta na shndërrohet
në kërkim të përhershëm. Në kërkim të diçkaje që nuk e gjejmë dot si
përderësi.


çfarë duhet bërë që të tejkalohet kjo gjendje?


E
thjeshtë! Kur ta shikojmë bukurinë, duhet ta adhurojmë atë. T'i
dorëzohemi asaj. Sepse, nëse nuk i dorëzohemi bukurisë, ne do ta
dëshirojmë të kundërtën - që ta përvetësojmë. Bukuria është diçka e
madhe, madhështore. Si mund të posedohet doçka që është më e madhe, më e
lartësuar se ne vetë?


Si paraqitet dashuria?


Zoti
është bukuria më e madhe. Zoti është vetë bukuri. Si mund të posedohet
Zoti? Ne, gjithnjë brengosemi për diçka që nuk e kemi. Pse? Mendojmë se
atë që nuk e kemi është e bukur. Duhet ta pastrojmë atë moskuptim nga
bindja se çdo gjë që është e bukur duhet edhe të posedohet. Thjesht,
duhet ta pranojmë se ajo ekziston, është ashtu çfarë është. është e
bukur.


Ku është qëllimi i kësaj urtësie?


Ta njohim
bukurinë, ta duan bukurinë dhe t'i dorëzohemi asaj - dhe tek atëherë
jeta nuk është e mërzitshme. E bukura e vërtetë, e natyrshmja, ngritja
dhe zhvillimi kah e vërteta, në të bukurën e vërtetë që gjendet në ne ,
në qetësinë tonë të brendshme, kjo quhet Hyjnore.


Përjetimi i
qenësishëm i së bukurës është rruga që duhet të na shpie kah Zoti, kah
falënderimi. Nëse me këto bindje e takojmë bukurinë dhe falënderimi për
këtë rritet, atëherë na ngjan dorëzimi. Paraqitet DASHURIA.


Pra
dashuria e vërtetë është përjetimi i bukurisë dhe dorëzimi ndaj saj.


Duhet
ta dimë se në jetë mund të ekzistojnë dy paradokse emocionale:
indiferentizmi dhe dashuria. Ju vetëm mund ta doni ose të jeni
indiferent ndaj dikujt. Diçka tjetër s'ka. çdo gjë tjetër është vetëm
shije, sepse dashuria mund të ketë çfarëdo shije. Ta zëmë, ju mund të
jeni të hidhëruar në dike dhe sërish ta doni. A mund të hidhëroheni në
njeriun që rastësisht e takoni në rrugë?


Jo! Assesi!


Vetëm
kur keni diçka me dike, dhe kur njëfarë dore jeni të lidhur së bashku,
tek atëherë mund të hidhëroheni në të. A është e vërtetë kjo?


Nga
ana tjetër, indiferentizmi është topitje emocionale. Kur ajo të vdes në
ne, tek atëherë do të vërejmë se jemi të lidhur me njëri-tjetrin. Vetëm
atëherë mund të na shpaloset ana tjetër e paradoksit- DASHURIA.


Dashuria
e vërtetë nuk mund të shprehet, ajo vetëm përjetohet, ndjehet. Sa herë
dikush na ka shpreh dashurinë në stilin: "Oh, sa të dua!", "Unë nuk mund
të jetoj pa ty!"... por një zë nga brendia sikur na ka kundërshtuar
"Gënjen!", "Nuk është e vërtetë!", "Nuk besoj se ai (ajo) më do!"
ndërsa, në anën tjetër, sa herë dikush na ka qortuar, shpesh edhe
nënçmuar, dhe mua ai zë në veten tonë na ka folur: "Dyshoj!", "Shpesh e
tepron, por e di se më do!


Ne kënaqemi kur me fjalë na
shprehin dashurinë. A nuk është kjo hipokrizi?


Si mund të
shprehet dashuria me fjalë?


Dashuria e vërtetë nuk duron
fjalë, andaj edhe askush deri më sot nuk e ka definuar saktë. Për të
gjatë historisë kanë thënë plot dokrra dhe doktrina, mençuri dhe
mençurina, por jo të sakta, andaj, mu për këtë ne kemi shumë definicione
"të bukura" për dashurinë...


Dikush që, vërtetë na do, kurrë
nuk do të thotë: "Oh sa të dua!". Së paku nuk do të teproj me këtë
shprehje. Sepse, ne, atë dashuri do ta ndjejmë, në frymën, në shikimin,
në lëvizjen...në vetë prezencën e tij. Prandaj, ai, nuk duhet të na flas
fare, ose,...edhe letë na flas, le të na kundërshtoj, të mos pajtohet
me ne, dhe...ne...sërish, nga ai do ta ndjejmë dashurinë çdo fjalë e
thënë nga ai do të reflektoj dashuri.


Pse është kështu?


Sepse,
kush të do vërtetë, të do në heshtje, në qetësi. Me atë ndjenjë të
fshehur në brendi dhe pa etiketime. Më pas, kjo farë e mbledhur diku në
thellësi, fillon të gufoj në aksion, në vepra. Shpërthen në atë çfarë
ndjehet e jo thuhet.
Kjo është dashuria e vërtetë.

jo sjam dashuruar .....per kete qe ke shkruar do te kthej nje pergj me mire

Dashuria nuk eshte gjithcka nqs dashuria nuk na mfjafton ateher mbetet respekti mbi njeri tjetrin mirkuptimi harmonia ejt,

Dashuria Nuk Mjafton Ateher Kur Ti Se Tregon. Ehhh Nese Je I Dashuruar Ateher Jane te Gjitha Brenda Si Sjellja Si Mirekuptimi etj etj Me Mire Do Ishte "Mjafton Te Jesh I Dashuruar".

kur dashuria nuk mjafton atehere duhet te kete mirekuptim ne cift,ndoshta perkujdesje nga ana e te dy partnereve per te mbajtur gjalle dashurine...ne te kundert nese asgje nuk funksionon atehere jo dashuria nuk mjafton por ajo eshte zhdukur fare....pastaj gjeja me e mire eshte qe secili te ndjeke rrugen e vet...ose mund te perpiqemi me shume per ta shpetuar ate....une do zgjidhja te dyten....

Edhe une te dyten do zjidhja por nqs dicka thyhet nuk ngjitet me kshu eshte dhe puna e dashurise nqs mer rrugen e ndarjes me mire jepi fund shume keshtu perfundon nuk eshte mire po ja qe ndodhe