Autobusi

Atë
dite nuk mund ta harroj kurrë. Qëndroja ne stacionin e
autobusëve.
Më kaploi te ftohurit. Prisja fatin që dikush te me dërgonte sa
me pare ne shtëpi, që te shtrihesha e te pushoja me ne fund ne shtratin
tim te bute e te ngrohtë.
Me bisht te syrit vërejta Fatën, ish-shoqen time te gjimnazit dhe
menjëherë u nisa ne drejtim te kundërt ne mënyrë që t'i ikja kontaktit
me te. Ne te vërtetë, shumë njerëz i mundon fiksimi kohor. Për
Fatën,
mu këto gjëra ishin te rëndësishme, gjëra këto te cilat edhe pas
30 vjetësh për te ishin te rëndësishme. Për te ishin te rëndë-sishëm
emrat e ish-profesorëve. Për te ishin te rëndësishme vendet ku ishin
te ulur nxënësit. Ky shkollim mbase për Fatën ishte e vetmja gjë
që ishte me rëndësi ne jetën e tyre... Mirëpo Fatës nuk arrita që
t'i shmangesha. M'u afrua dhe me preku pas shpine. "Ç'është puna
jote, shoku im i vjetër? Bëhesh kinse nuk me njeh?!" Duke e aktruar
befasinë, une ne mënyrë miqësore ia shtrëngova dorën. Lutesha që
te mos fillonte te fliste përditët shkollore! Ishte njëra nga ato
femrat e qëndrueshme, me një gjatësi gati sa e imja, kurse ne
take,
ma kalonte. Kishte njëfarë bukurie seksi, e cila disi me frikësonte
qysh kur ishim ne shkollë. Kishte flokë plotësisht te thinjura te
cilat u afroheshin faqeve. Qysh kur ishim ne shkollë ajo kishte
filluar që te thinjej dhe ajo tufë e flokëve te thinjura, ne vetëdijen
tonë djaloshare kishte një domethënie seksuale vullkanike. Çdoherë
kisha njëfarë stresi ndaj saj. Me provokonte ne mënyra te ndryshme.
Ma mbështeste kokën mbi sup, e mbështeste trupin e saj për trupin
tim, por asgjë me shumë. Vetëm do te me shikonte, do t'i lëpinte
buzët e ima. Tani, pas tridhjetë vjetësh, dukej te ishte ende e
mbajtur mire. Kishte pasur te veshur një pallto. - Ç'bën? - e pyeta
si i marre. - Ç'mund te bëj une? - tha. - Une nuk jam ambi-cioze
sikur ti, që te shkruaj libra. Dhe pastaj biseda filloi. Me pyeti
për prishjen time te kurorës, sikur kjo te kishte ndodhur dje, e
jo para dhjetë vjetësh. Edhe ajo ishte e ndarë. Por, ne mënyrë te
pacivilizuar. Shumë thjesht. Ishte martuar vonë, me njëfarë torollaku
i cili kishte përjetuar kënaqësi duke i bërë asaj skena. Mua me
bubullonte koka kah m'i fliste këto gjëra. - Mund te supozoj -
murmurita.
- Nuk mundesh - pëshpëriti ajo. Se pari e kishte munduar me
xhelozi,
e pastaj kishte filluar që ne shtëpi t'i silite shokët e vêt, për
te luajtur bixhoz. Por ai e kishte përulur gruan e vêt. Me kapi
për dore, duke me liruar nga udhëheqja e bisedës, kështu që derisa
ajo fliste, ishte e mjaftuedhme që une vetëm te pohoja me kokë.
Ishim se paku njëqind veta, kur me ne fund arri-ti autobusi. Te
gjithë u paluam për njëri tjetrin, duke u futur ne autobus. Ishim
aq te shtypur për njëri-tjetrin sa që gati e humba frymëmanjen.
Si duket, Fata nuk ruhej aspak. Ne te vërtetë, nuk e kishte dert
që pjesët e saja te trupit i prekeshin nga meshkujt e pranishëm.
E shkumcoi pallton, apo iu kishin shkëputur pul-lat ne tollovi dhe
u mbështetëm stomak për stomaku, gjoks për gjoksi. Cicat e saja
te mëdha filluan që te m'i ngrohnin mushkëritë. Ajo vazhdimisht
fliste . Burri e kishte paditur dhe dëshironte që fia uzurponte
shtëpinê. - Paramendo. Kurrë nuk është denihur ne mua. Frikësohej
nga ajo se mëpastaj. kur te bëhej fëmija, une me nuk do ta përfillja
aspak. - gari filloi që te qante. - U bëra plotësisht e frustruar.
Bum im kishte dëshirë që te me puthte nëpër siomak.e pastaj me pénis
te me kalonte nëpër kërthizë. te me derdhej ne lesh, por brenda
kurrsesi jo, vêliau im. Nuk dëshironte dhe nuk dëshironte. E une
nuk dëshiroja që ta tradhtoja. Disa hère jam munduar që ta shtrëngoja
me këmbë dhe ta mbaja ne brendësinë time, por ai me ka rêne
shuplakë,
duke me quajtur lavire. Dhe, derisa ajo i përmendre pjesët me intime
te trupit, une fillova që maksimalisht te koncentrohesha ne
bisedë.
Këmba ime ishte e futur ndërmjet këm-bëve te saja dhe diçka me sorollatej
nëpër kokë: bëja ore burrë atë gjë që bashkëshorti i vêt nuk ia
kishte bërë. Ndjeva se si po me rritej kari, derisa Fata bise-donte
krejt pranë buzëve te mia. Lëviza pak dhe mjetin tim te qirjes e
orientova mu ne mesin e këm-bëve te saja. Po, po. Une nuk do t'i
besoj. Ai jo vetëm që eshtë derdhur ne te, por si duket ia paska
gjuajtur edhe disa shokë te vêt, dhe si duket mezi paska pritur
që ajo ta tradhtonte, që te qihej me ta, e pastaj ta zinte ne
fla-grancë. Mirëpo, ajo gjithmonë ishte një vashë çap-këne dhe e dinte se
ç'bënte:
ajo ishte qirë, jo vetëm me shokët e tij, por edhe me ata, e edhe
me te tjerët, kur ai nuk e përgjonte. Dhe tani, ja, ajo kishte ven-dosur
që te ndahej. E shkaku? Vëliau i saj, pèse vjetë me i vjetër se
ajo, e kishte humburjetën ne një fatke-qësi komunikacioni dhe shtëpia
i kishte mbetur kësaj. Ne bisedë e sipër, ajo lëvizi edhe pak dhe
tani kari im u mbështet mire ndërmjet kofshëve te saja. Ajo edhe
me tutje fliste për vëllaun e vêt, por une me nuk e dëgjoja
aspak.
Nga autobusi zbritën disa udhëtarë dhe ne disi u liruam pak, por
përsëri hypën disa te tjerë, duke shkaktuar përsëri përreth nesh
një tollovi te hatashme. Kurse une isha ne kuim te kënaqësisë. Ngadalë
ia ngrita fustanin dhe nga pan-tollonat e nxorra atë timin. Për
një moment, gati sa nuk u çmenda: sapo e afrova karin tim ndërmjet
këm-bëve te saja, e vërejta se ajo nuk kishte pasur brekë fare!
Guxha ime tanirnë rrëshqiti ndërmjet buzëve te saja te pidhit. Një
pidh te tille te nxehtë kurrë nuk kam ndier nëjetën time. Kari im
hyri pjerrët, por nuk mund te futej aq sa duhej. Une nuk guxoja
ta ndër-preja rrëfnnin e Fatës ne mënyrë që ta lusja për t'i hapur
edhe pak këmbët, gjithnjë duke u frikësuar se iluzionet do te
treteshin.
Ndjeva një ndryshim ne zërin e saj. Ai filloi që disi te dilte me
i ëmbël dhe me i qetë. I hapi pak këmbët dhe kari im dalëngadalë
po hynte gjithnjë e me thellë ne pidhin e saj. A e keni provuar
ndonjëherë, lexues te dashur, që këtë ta bëni vjedhurazi ne
autobus?
Është një gjë e tmerrshme kur qirja nuk varet nga dëshira personale,
por nga dridhja e autobusit ne mënyrë te çrregullt. Kari im lëvizte
ne përputhje me tundjen e autobusit nëpër rrugën jo te
rrafshët,
por mu kur paraqitej nevoja me e madhe e shpejtimit te ritmit, ai
autobus i malikuar qetësohej fare. Fata vazhdimisht fliste. Mendoj
se edhe ajo filloi qëtëkallej.Tektash!? Isha i tëri i skuqur nga
mosdurimi. Me dukej se do te shkonte ende kohë, e une ende nuk arrija
dot deri te qirja. Zemra me rrahte si kurrë me pare. Buzët e saja
u përputhën për buzët e mia. - Mos me puth. Po me vjen turp.
Pastaj,
ç'do te mendojnë njerëzit për mua. Bëhu i mire. Përndryshe do te
ndahem nga ti. Jo, vetëm këtë mos e bër - mendova vetmevete. Vazhdova
që edhe me tutje t'ia fusja ngadalë, duke e tërhequr sa me shumë
kah vetja. Asgjë nuk do te ndodhte e keqe, po mos te bërtiste një
i marre, duke na shtyrë: - Aman bre zonjë. Ngushtohuni pak. Nuk
po ju dilka një bote vend! - Shko bre n'pidh t'nonës! - i bërtiti
Fata ime me gjuhën e saj vuligare dhe u shrnang pak. Ne atë moment
une ia futa deri ne fund, thellë, thellë, mu ne momentin kur edhe
fillova që te derdhesha dhe ta mbushja me spermën time. Pulsimet
m'i shtanguan këmbët, kurse nëpër kurriz me kaluan disa ndjenja
rrëqethëse. Isha i lumtur që me ne fund çdo gjë për-fundoi aq
mire.
Pastaj me kujdes karin tim e tërhoqa nën pantollone. Askush nuk
hetoi asgjë. Me ne fund, ne mënyrë falënderuese e putha Fatën ne
faqe. - Dhe, ç'ke vendosur te bësh me burrin? - e pyeta, edhe pse
deri me tani nuk kisha lidhje se ç'më kishte folur deri me tani.
- Asgjë - tha hareshëm - mu asgjë. Nuk do t'i shmangem. Do ta malltretoj
edhe une atë! Ajo u përgatit për te dalë nga autobusi. I propo-zova
që te shkonim se bashku tek une, ne banesë. Ajo refuzoi. I propozova
që t'ia lija adresën ne mënyrë që me vonë te me paraqitej, kur te
dëshironte. Atëherë për hère te pare me shikoi arsyeshëm, sikur
te çuditej se për ç'arsye isha pranë saj. - Jo, po ti po e tepron
tash! Mendon se me gjithë këto pranime kam dëshiruar që te
ngulitem?
Po. Me ke pëlqyer ne gjimnaz. Por, ne tash jemi te vjetër. Paramendo
se si do te dukej që tek tani te qiheshim!? Harroje këtë. Me te
vërtetë une jam kundër çdo gjeje që është kundër miqësisë
sonë.
Jo, nuk do te kisha mundur që te te paramendoja si dashnor! Gati
sa nuk e humba vetëdijen. E kjo pak me pare, si do te mund te
quhej?!
E mundova kokën lidhur me këtë kur për një moment Fata tênimë doli
nga autobusi. Ah, autobus i malikuar...