Të drejtat e njeriut sipas Islamit

Të drejtat
e njeriut sipas Islamit

Sot ndodh në këtë Qytet të
Shenjtë, është shumë lehtë të arrijmë në përfundim në atë se çfarë
ndikimi civilizues ai ka në të gjitha principet që janë aktuale kur
kihet parasysh çështja e të drejtave të njeriut.



Aplikimi i Deklaratës mbi të Drejtat e Njeriut në periudhën e kalifëve
të drejtë: "Kush dhunon të drejtat e të
krishterëve dhe hebrenjve, apo i mundon me atë çka ata nuk mund të
durojnë dhe rezistojnë, unë do t'i jem kundërshtarë në Ditën e
Gjykimit".

Pas Muhammedit a.s. pasardhësit e tij në të njëjtën mënyrë silleshin
ndaj jomuslimanëve duke u mbështetur në atë çka udhëheqësi dhe
shëmbëlltyra e tyre kishte bërë marrëveshje. Ata në gjithçka vazhduan ta
zbatojnë atë që Muhammedi a.s. ishte pajtuar me jomuslimanët.

Shkrimi dhe shpirti i dokumentit medinas, i vërtetuar gjatë fjalimit në
Arafat, ishte prezentë edhe atëherë kur muslimanët mbetën pa praninë
fizike të Muhammedit a.s. autoritetit të paprekshëm. Kjo në mënyrë të
veçantë vjen në shprehje gjatë udhëheqjes së katër kalifëve, si
pasardhës të Muhammedit a.s.: Ebu Bekrit, Omerit, Othmanit, dhe Aliut
r.a.

Marrëveshja me krishterët e Ebu Nexhrenit ishte pa kurrfarë dyshimi
pohim i asaj qe theksuam më sipër. Por, krahas vërtetimit të dokumentave
të proklamuara të cilët trajtojnë pozitën dhe çështjet e të drejtave të
jomuslimanëve, në varësi të situatës në të cilën ndodheshin, si dhe për
shkak të faktit se në kohën e tyre, sidomos në kohën e kalifit Omer,
shteti islam u zgjerua shumë, gjithashtu janë disa dokumente në lidhje
me këtë problematikë.

Përveç në tituj, apo në zgjidhjen e ndonjë çështjeje e cila nuk ishte
aktuale para rolit të tyre politik si kalif, nuk kishte ndonjë ndryshim
themelorë në mes atyre dokumenteve dhe rezolutave të reja dhe atyre që
ekzistonin më parë.

Kalifi i parë Ebu Bekri r.a. duke e përcjellur komandantin e ushtrisë
Jezid ibn Ebu Sufjan, të cilit i ishte besuar ndalja e bizantinëve në
Siri, e urdhëroi duke i thënë:

"Të urdhëroj t'iu përmbahesh këtyre parimeve:


1. Mos vrit
gra, fëmijë dhe pleq;
2. Mos prit
palma dhe drunj dhe perime;
3. Mos digj të mbjellat;
4. Mos
shkatërro asgjë që është duke u rrëzuar;
5. Mos therë bagëtinë, vetëm aq sa të
nevojitet për ushtrinë;
6. Mos u bën qyqar;
7. Mos e tejkalo kufirin as në luftë
as në fitore;
8. Do të gjesh
njerëz të cilët thonë se vullnetarisht janë mbyllur në vetmi. Mos i
zemëro ata, por lëri të qetë;

Spiunët dhe ndërsyesit në luftë nuk duhet të kursehen!"

Omer ibn Hatabi (i cili u zgjodh kalif në vitin 635) pas çlirimit të
Egjiptit i dërgoi një letër mëkëmbësit të tij Amr ibn El-As, i cili e
çliroi këtë vend, ku mes tjerash e paralajmëron:

"Në Egjipt me ty gjenden edhe të mbrojturit
(dhimijtë) e shtetit islam!

Muhammedi a.s. na ka urdhëruar të sillemi mirë ndaj tyre.

Nga thëniet e Muhammedit a.s. është kjo: "Kush
dhunon të drejtat e të krishterëve dhe hebrenjve, apo i mundon me atë
çka ata nuk mund të durojnë dhe rezistojnë, unë do t'i jem kundërshtarë
në Ditën e Gjykimit".

O Amr! Ruaju që Muhammedi a. të mos jetë
kundërshtari yt në Ditën e Gjykimit, sepse ai që e akuzon Muhammedin
a.s. do ta humb gjyqin (procesin)!"

Katër kalifët e parë, si dhe të gjithë besimtarët e sinqertë, janë
munduar që me përpikmëri të ndjekin udhëzimet e Muhammedit a.s. si dhe
të kryejnë të gjitha urdhrat e tij dhe t'i kthejnë në vepra të gjitha
obligimet dhe dekretet. Gjithsesi këtu është fshehtësia e të vepruarit
të katër kalifëve ndaj nënshtetasve të tyre jo muslimanë. Fakti që ata
ishin prezent kur ishte shkruar dokumenti medinas flet në favor të
ndikimit real dhe reflektimit të këtij dokumenti në të gjitha dokumentet
tjera të ngjashme të cilët u aktualizuan më vonë.


Dokumenti i Omerit (Uhdetul-Umerije)

Kalifi i dytë i cili erdhi pas Ebu Bekrit dhe mori rolin e udhëheqjes së
shtetit islam, Omer ibn Hatab, është njëri nga më meritorët që shpirti i
dokumentit medinas arriti deri në Jerusalem, qytet i shenjtë që për të
akoma sot e kësaj dite pretendojnë të krishterët, hebrenjtë dhe
muslimanët. Ushtria muslimane në kohën e Omerit r.a. hyri në Jerusalem.
Patriarku krishterë Sofronijus insistoi që kalifi Omer personalisht të
vijë në këtë qytet të shenjtë, dhe me këtë kishte për qëllim vetëm atij
t'ia dorëzoj çelësat e kryeqytetit të tri religjioneve. Atëherë mes
atyre të dyve, si përfaqësues të anëve u arrit një marrëveshje,e cila në
çdo gjë, përveç në vëllim, ishte vazhdimësi e dokumentit medinas, kjo
marrëveshje quhej Dokumenti i Omerit (Uhdetul-Umerije):

Teksti i dokumentit të Omerit:
"Me emrin e Allahut të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit!

Ky është dokument i robit të Zotit Omerit,
Prijësit të besimtarëve, që u dedikohet banorëve të Jerusalemit:
Të drejtat e qytetarëve të Jerusalemit:

- U sigurohet jeta dhe pasuria e tyre;
- U jepet siguri kishave dhe kryqeve;
- Të ndihmohen të pafuqishmit dhe të dobëtit;
- Askush nga besimtarët e besimeve tjera nuk do të vendoset në faltoret e
tyre;
- Askush nuk guxon t'i kufizoj dhe t'i shkatërroj, e as t'i largoj
skulpturat e tyre; dhe
- Nuk guxon askush t'i detyroj që ata ta ndërrojnë fenë e tyre."

Me insistimin e vet banorëve të Jerusalemit, në dokument është vendosur
edhe një nen i pazakontë, që për rastin e tyre ishte produkt i
rrethanave reale të cilat mbretëronin në atë kohë i cili nen thotë:

- "Asnjë nga hebrenjtë pa dëshirën e tyre nuk do
të shpërngulet nga Jerusalemi." -

Ky nen qartazi ishte pasojë e përleshjeve krishtero-hebreje që
ekzistonin që më parë Jerusalem, para ardhjes së muslimanëve, sepse
raporti i muslimanëve ndaj hebrenjve na jep të drejt të themi se
muslimanët nuk kanë insistuar në këtë, por kjo ishte pasojë e kërkesës
nga ana e të krishterëve.

Obligimet e banorëve të Jerusalemit:

- Duhet të japin xhizjen siç e japin jomuslimanët
në pjesët tjera të shtetit islam;
- Nga rrethi i tyre t'i largojnë bizantinët (që atëherë ishin në luftë
me muslimanët);
- Nëse ata personalisht (banorët e Jerusalemit) dëshirojnë të
shpërngulen, do të kenë siguri për veten dhe familjen e tyre gjatë
shpërnguljes deri në vendin e sigurt për ta;
- Nëse dëshirojnë të mbeten, do të kenë mbrojtjen e shtetit islam për
veten, familjen dhe pasurinë e tyre; dhe:
- Ata që mbeten do të paguajnë xhizjen;

Shkrimi i më sipër është i garantuar nga Zotit dhe i Dërguari i tij,
ndërsa i obliguar për realizimin e kësaj është zëvendësi i të Dërguarit
dhe Prijësi i besimtarëve, deri sa banorët e Jerusalemit duhet të japin
xhizjen ashtu siç janë marrë vesh.

Dëshmitarët e kësaj marrëveshjeje janë:

Halid ibn Velidi, Amr ibn Asi, Abdurahman ibn
Avfi dhe Muavi ibn Ebi Sufjani."

Gjithsesi duke pasur para vetes këtë dokument, njeriu nuk mund të mos
jetë i impresionuar kur ka në mëndje vendosmërinë e përfaqësuesve të
vërtet të Islamit dhe të filloj të ndjek diturinë burimore islame.

Duke krahasuar këtë dokument dhe situatë, e cila ishte pasojë e shkrimit
të tij, me atë çka sot ndodh në këtë Qytet të Shenjtë, është shumë
lehtë të arrijmë në përfundim në atë se çfarë ndikimi civilizues ai ka
në të gjitha principet që janë aktuale kur kihet parasysh çështja e të
drejtave të njeriut. Forca e këtij dokumenti nuk është vetëm në
përmbajtjen e tij, por mbi të gjitha në vendosmërinë e atyre që ishin të
obliguar për implementimin e tij.

Kur në vitin 1917 Jerusalemin e okupojnë anglezët, mareshali Allanby
deklaroi se u jep liri fetare të gjithë njerëzve, duke marrë si shembull
Omerin e Madh./breziiri/

Përktheu: Arsim Dauti

" Dhe nuk
jemi të obliguar për tjetër, përveçse t’ju kumtojmë ashtu qartë. ".

(Kur'an: Sure Jasin 36:17)

ღ*♥*ღ ღ*♥*ღ ღ*♥*ღ ღ*♥*ღ
(`*•.¸(`*•.¸♥¸.•*´)¸.•*´ )
♥«´ •.* I LOVE ALLAH *•´¨`»♥
(¸.•*´(¸.•*´♥`*•.¸)`*•.¸ )
ღ*♥*ღ ღ*♥*ღ ღ*♥*ღ ღ*♥*ღ