Ksamil, rruga për në parajsën e Jonit dhe ferri

SARANDË - Nëse nuk do të ishte ai bregdet grishës, ajo panoramë ngazëlluese, askujt nuk do t'ia kishte ënda të merrte rrugën për në Ksamil. Thënë më shqip: askënd nuk do ta kishin lënë mendtë e kokës, që t'i futej asaj udhe telendisëse që në pak kilometra të sfilit, ta shuan çdo entusiazëm të brendshëm, të ngacmuar nga adrenalina e stinës. Gjithsesi, rruga nga Saranda për në Butrint, nga ku kalon dhe nëpër Ksamil, në fazë zgjerimi e rikonstruksioni, në fazën më të rëndë të saj përsa i përket kalimit me makinë për shkak të çakullit, është cytaz me automjete që venë e vijnë, me një larmi targash që simbolizojnë dyndjen në kërkim të së bukurës, sikur masa njerëzore brenda tyre t'i jetë nënshtruar ligjësisë trashendentale se "rruga për në parajsë kalon nga ferri!". Dhe në fakt kështu është: mbërritja deri te "parajsa" e bregdetit të Ksamilit, është një kalim në ferrin e rrugës dhe të një vrazhdësie tjetër therëse, që është vetë Ksamili, një ndërthurje e çmendur e kaosit me tentativat për rregull nëpërmjet disiplinimit urban, ndërthurje që vijon me një pikëtakim "aksidental" të plazheve-kartolinë me Ksamilin e betonit dhe halleve të ekzistencës, dhe vapës, pluhurit dhe ankthit deri në palcë, prej plojës "Bojaxhi"!
Askush prej 9300 banorëve që ka Ksamili, nuk e kishte menduar se një njeri me mbiemër në lëmën e ndërtimit, ku ata djersinë prej vitesh, do bëhej aq i frikshëm e familjar njëherësh, me pahir kuptohet. Kanë kaluar më shumë se dy muaj që kur 260 godinat që u rrënuan në emër të ligjit e shtetit ende rënkojnë. Ndërsa në Ksamil, askush, si ata që e pësuan drejpërdrejt e si të tjerët, nuk pajtohen me atë që ndodhi para më shumë se dy muajsh. Ajo që më së shumti përflitet si një erë e re në forcën e shtetit kundrejt psikozës kolektive të ndërtimeve pa leje, për banorët e Ksamilit është një tregues se si ky shtet ende nuk është bërë aleat me shtetasin e vet prej sa është krijuar; se ende nuk i ofrohet si ndihmë, si mbështetje dhe kur ai gabon, por e sheh atë në anën tjetër të llogores, çka e detyron më pas dhe shtetasin që ta shohë shtetin e vet me frikë dhe armiqësi. "Ne jemi si bagëti, jemi si lepuj të trembur; pa dinjitet, në një jetë pa kuptim",- kështu shpërthen i mllefosur një i ri në Ksamil, me një pamje të lodhur. Ai akuzon komunën, politikën, shtetin, çdo gjë që është sipër tij, se prej tyre u vjen pabesia, vjedhja, rrënimi i dinjitetit. Operacioni i ndërmarrë nga Gjergj Bojaxhi që rrënoi 260 objekte, ishte një pakt i ndyrë me natyrë konspirative. Këtë kërkon të shprehë frazë pas fraze, duke lënë të nënkuptuar se "Juda" është aty, në Ksamil, brenda.
E në fakt, teoritë konspirative kanë gëluar këto dy muaj në gjithë Ksamilin. Prirja është për të parë tej "vendosjes së shtetit ligjor", tej "hartës ajrore". Për shumicën e banorëve këto janë profka. Ndër ta përflitet për interesa... greku; "Dora Bakojanis, - thotë dikush, - ka interesa këtu". Më tej, merret në hetim privat shkollimi i Bojaxhiut, Harvardi, lobi grek, "punë të thella or mik, mafie e gjallë"...
Ndërsa kryetari i komunës Vasil Koçia nuk preferon ta përdorë këtë term. As ish-kryetari, Astrit Uruçi. Por ama janë të bindur se interesa të mëdha fshihen pas një zaptimi pronash prej qindra hektarësh, të realizuar me falsifikime dokumentesh pronësie ashiqare. Ja, këtu çalon çështja, sipas kryetarit Koçia, që do dëshironte te shihte forcën e shtetit e të ligjit dhe te ato forca që i janë sulur Ksamilit duke e blerë shtetin me para. Ndaj Ksamili konsiderohet si dëftesa e notave të këtij shteti, që në fund rezulton ngelës!
Këto ditë Ksamili ka nisur të popullohet me pushues të shumtë. Por jo si vjet. Rruga në zgjerim e rikonstruksion ka bërë të vetën. Po ashtu dhe prishja e 260 objekteve nga i ashtuquajturi "Operacioni Bojaxhi". Me kërkesë të komunës, në Ksamil kanë mbërritur tre mjete të rënda ushtrie për pastrimin e inerteve në zonat e ekspozuara, por kjo nuk mjafton. Kryetari Koçia thotë se duhet të shpallet një tender për pastrimin e plotë të mbetjeve urbane nga prishjet dhe ajo të kryhet nga një kompani e specializuar.

Një pushuese nga Kosova e krahasoi Ksamilin në pjesën gërmadhë të saj me Pejën e luftës së `99-s, pas mizorive serbe. Një çift të rinjsh australianë shohin të përhumbur rreth e qark e nuk kuptojnë se ku ndodhen: godina të shkatërruara, anës tyre vila luksoze, më tej një rrugë e bukur mes ullishtash, në hyrje të saj ca kazanë plehrash ku enden qen të uritur; rrotullojnë kokën e shohin një shkollë të re në ndërtim, sërish një godinë e gjunjëzuar me kolona të këputura në mes, më pas një kënd lojërash për fëmijë, ja dhe një hapësirë me gjelbërim, e në këtë soditje të rrallë humbin mes shtëllungave të pluhurit të rrugës, që nuk ka të qetësuar prej automjeteve me targa gjithfarëlloj, ku brenda udhëtojnë dëshira njerëzore për t`u kredhur në ujërat e Jonit, diku më tej, ku paqja e vetme e ka emrin det!


Alma...
Nëse do të shkruhej ndonjë libër për operacionin "Bojaxhi" në Ksamil, pavarësisht zhanrit, ai do mund të quhej "Ëndrra e ankthshme e Almës". Alma Çela jeton prej vitesh në Athinë, së bashku me motrën e saj Jolanda. Të dyjave u janë prishur shtëpitë. Vëllai i tyre Roberti bëri 3 ditë burg pas operacionit, pasi u akuzua për pengim të forcave të policisë për zbatim të ligjit. Historia që ai tregon për të motrën, është ndër më të rrallat. Alma prej vitesh ka vuajtur nga shqetësime nervore dhe lajmi për prishjen e shtëpisë mund t`i jepte një goditje fatale. Ndaj, nuk i është treguar asgjë për dy muaj. Telefonatat e saj nga Athina ku porosiste të ëmën, Venon, që ta ajroste shtëpinë, të fuste këtë e atë mobilje, të merrte pluhurat e ta pastronte, merrnin gjithmonë përgjigjen: "Po, pa merak!". Por kjo nuk mund të zgjaste pa fund. Ditët e fundit e motra nis t`ia rrëfejë pak me stil çështjen e shtëpisë, sipas metodës "duke i rënë nga Kina". Por, siç rrëfen i vëllai, Alma reagon ndaj së motrës duke i thënë: "Më është prishur shtëpia? Ah, e parandieja. E kam parë në ëndërr!".


Në Ksamil, fjalën e ka Tepelena
Probabiliteti që pas çdo njohjeje në Ksamil personi të mos jetë nga Tepelena, është i vogël. Si kryetari aktual i komunës, Vesel Koçia e si ish-nënkryetari Astrit Uruçi, që të dy janë tepelenas. Në jug, Tepelena konsiderohet malësi e për shkak se shumë fshatrave u ka munguar toka, pas `90-s banorët e tyre janë dyndur drejt zonave më në jug, e kryesisht në Sarandë e Ksamil. Sipas të dhënave që jep kryekomunari Koçia, përbërja e Ksamilit është: 22% nga Tepelena, 18% nga Korça, 18% minoritarë, 15% çamë, 3% nga veriu e në përqindje më të vogla nga Skrapari, Berati, Vlora, etj.


Në Ksamil ankthi quhet tokë
Nuk ka asnjë diskutim se pa u rregulluar çështja e pronës, nuk do të ketë paqe në Ksamil. Këtë e thotë shqeto si kryetari i komunës, Vesel Koçia, dhe nënkryetari, Astrit Uruçi. Sipas tyre, nëse shteti e rregullon njëherë e mirë çështjen e pronës, sipas ligjeve që ka nxjerrë qeveria, Ksamili do t'i ketë të rregulluara punët. Koçia thotë se operacioni "Bojaxhi" e pati gjithsesi një efekt pozitiv përsa i përket një pazari të paligjshëm që bëhej me shitje-blerje pronash, ama thotë se mbetet kritik e kontestues ndaj atij operacioni për mënyrën se si u zhvillua, ndërkohë që "ruspa" e parë sipas tij, duhej t'i shkonte Inspektoratit të Ndërtimit, që ka për detyrë parandalimin e ndërtimeve të jashtëligjshme. Koçia pretendon se ky institucion ka punuar në mënyrë selektive, ndonëse i është dhënë informacion i plotë mbi shkeljet në ndërtim. Po ashtu, Koçia thotë se disa ndërtime që u prishën, do të ishte më mirë që të përfshiheshin në proces legalizimi, pasi ato nuk cenonin asnjë hapësirë të planit rregullues. "Por në fund, - thotë ai, - ai që do të vendosë paqe në Ksamil, është rregullimi përfundimtar i çështjes së pronës". Sakaq, ai afron dhe një tregues interesant: në gjithë Ksamilin vetëm 4 ndërtime janë me leje!

Dicka e bukur është edhe pamja e Ksamilit,por kur mendon distancën e largët dhe lodhjen e rrugës nuk të bëhet të shtyhesh më tutje.Të gjitha plazhet e Jonit duke filluar që nga Uji i Ftohtë.Jonufër,Radhimë e duke vazhduar me Dhërmiun e deri ne Himarë që unë i kam provuar janë fantastike.Kurioziteti mund të të shtyjë që të shkosh edhe në Ksamil një herë.Po për herë të dytë sbesoj ta marrësh mundimin.

Qyteza e Ksamilit rrezikon zhvillimin e turizmit



Qyteza e Ksamilit, 7 km larg nga Saranda, dikur ka qenë një ndër më të bukura të Shqipërisë, dhe, siç thotë kryekomunari Vesel Koçiu, është krijuar nga dora e njeriut rreth 45 vjet më parë.

Ndodhur në një gji të mahnitshëm, të quajtur “Gjiri i Tetransive”, vendi është gjelbëruar me gjerdane ullinjsh, portokallesh, limonësh dhe pemësh mesdhetare.

Sefet Mullai, 50 vjeç, banor i zonës prej 20 vjetësh, thotë se sistemi komunist kishte dashur të kopjonte fqinjin përballë, Korfuzin (Greqi), i cili edhe sot e kësaj dite të ardhurat i siguron nga ulliri dhe turizmi bregdetar.

“U mblodhën 200 mijë agrume, mes të cilave 60 mijë rrënjë ullinj”, thotë Mullai, ndërsa nënvizon se fidanët kishin ardhur nga jashtë shtetit dhe lejoheshin të vileshin vetëm për të furnizuar udhëheqjen e asaj kohe.


Ai thotë se Ksamili ka 4 ishuj të magjishëm, të krijuar nga shkëputjet e tokës prej veprimtarisë së ujërave.

Sipas tij, ishulli më i madh është rreth 5 hektarë dhe gjendet 60 metra larg bregut, ndërsa më i largëti ndodhet rreth 500 metra larg.

“E gjithë sipërfaqja e ishujve është 9 hektarë dhe në stinën e verës qindra pushues udhëtojnë me varka të vogla drejt tyre”, tregon Mullai.

Për të, turizmi është një nga sektorët e rinj, i zhvilluar veçanërisht dhjetë vjet më parë, ndërkohë që gjatë regjimit komunist zona ishte rreptësishtë e kontrolluar.

I këtij mendimi është dhe kryetari i komunës së Ksamilit, Vesel Koçiu.

Ai thotë se Ksamili përfshin një zonë në pjesën veriore të Parkut të Butrintit, vetëm 6 km larg.


“Ksamili u formua në vitin 1965, me banorë të ardhur nga krahina të ndryshme të Shqipërisë”, shprehet Koçiu, ndërsa thekson se nga 20 godina që ishin deri në vitin 1990, sot janë ndërtuar rreth 400 objekte, ku gati 90 për qind e tyre janë pa leje.

Koçiu pranon faktin se pas rënies së komunizmit, qyteza është deformuar si pasojë e lëvizjes demografike dhe numri i banorëve është dhjetëfishuar pas vitit 1990, gjë që ka krijuar probleme në planin e zhvillimit të turizmit elitar.

“Ksamili ka shtuar me shpejtësi informalitetin gjatë 20 viteve të fundit, duke ulur cilësinë e shërbimeve ndaj pushuesve”, mendon Koçiu.

Sipas tij, tashmë ka ardhur koha që pushteti vendor të vendos pikën mbi “i”, pasi me këtë infrastrukturë pushuesit të kthejnë kurrizin.

“Pushuesit kërkojnë mjedise të pandotura dhe vazhdimisht është në kërkim të eksperiencave të reja, larg monotonisë së përditshme”, thotë Koçiu, i cili shton se vizitori dëshiron të ketë kontakt me natyrën, të shijojë florën dhe faunën e vendit.


“Është një përvojë e re që ofrohet në Ksamil, por sivjet gjërat kanë ndryshuar”, mendon ai.

Agim Mato nga Saranda, poet, thotë se Ksamili duhet të mbrojë agresivisht asetet e tij, në mënyrë që të vazhdojë t’u ofrojë pushuesve vlerat dhe bukuritë e trashëguara nga shekujt.

“Është e pafalshme që pushteti vendor hesht ndaj ndërtimeve pa leje dhe nga ana tjetër të pretendojë për të zhvilluar turizmin elitar”, shprehet Mato.

Ai beson se me kalimin e viteve banorët do të ndërgjegjësohen për potencialin që ofron zona, pasi, sipas tij, “dy kunguj nën një sqetull nuk mbahen”, duke nënkuptuar se ksamilotët kanë vetëm dy rrugë: ose ta shkatërrojnë, ose të mendojnë qysh tani për të ndërtuar turizmin elitar./keshilla

Pettifer pezullon Guidën Turistike për Shqipërinë

James Pettifer është një akademik, studiues dhe autor i njohur britanik, i cili ka botuar disa libra historikë dhe guida turistike për Ballkanin. Ndër botimet e tij është edhe Guida Blu për Shqipërinë dhe Kosovën. Në këtë guidë shumë të pasur turistike studiuesi bën një prezantim të zgjeruar të disa zonave të rëndësishme arkeologjike dhe historike të vendit e gërshetuar kjo me eksperiencën personale të autorit në udhëtimet e tij në Shqipëri.

Shqetësimi për një prej këtyre zonave shumë të rëndësishme të trashëgimisë kulturore të Shqipërisë e bëjnë autorin që t'u bashkohet zërave për të ndërgjegjësuar lidhur me rrezikun nga shkatërrimet që vijnë krah modernizimit të infrastrukturës së vendit.

Irena Luto bisedoi me James Pettifer në Londër dhe fillimisht e pyeti përse e kishte ndalur ai punën për edicionin e ri të Guidës turistike për Shqipërinë?



Pettifer: Po është e vërtetë, është një protestë e vogël dhe shpresoj që të jetë një gjë e përkohshme.

Unë e fillova librin 20 vjet më parë, kur nuk kishte fare Blu Guide për Shqipërinë as në gjuhën frënge as në atë angleze.

Unë doja t'u përcillja njerëzve gjërat e mrekullueshme në historinë shqiptare, ndërtesat e atjeshme, monumentet.

Tre dedicionet e mëparshme të kësaj guide bëjnë një punë të mirë. Për edicionin e fundit isha shumë krenar, sepse përmbante edhe një pjesë për Kosovën, që nuk ishte bërë më parë.

Ne shpresonim që të bënim një edicion komplet të ri.

Aktulisht ekziston në treg një edicion i përpunuar, por kemi nevojë për një version të ri, sepse ai i fundit u botua 10 vjet më parë.

Panoramat e shoqërive si në Shqipëri ashtu edhe në Kosovë nuk janë të aktulizuara.

Unë pësova një zhgënjim. Në muajin prill të këtij viti, shkova në Shqipëri me rastin e një konference.

Pas asaj bashkë me një koleg vendosa të shkoj për të pushuar për disa ditë.

Unë nuk kisha qënë në Butrint prej një kohe të gjatë dhe doja të shihja se çfarë bëhej atje.

Butrinti, vendi arkeologjik ishte mirë, por zona përreth tij më shokoi. U tmerrova.

Unë nuk mendoj se mund t'u rekomandosh vizitorëve të huaj që ta vizitojnë zonën.

Vendet si Ksamili për shembull, që kur e pashë për herë të parë ishte kaq i bukur, tani dukej si një kantier i stërmadh ndërtimi.

Atje nuk po mbillen fidan të rinj. Në disa vende, deti është i pisët. Parku kombëtar përreth Butrintit mendoj se është i kërcënuar nga ndërtimet dhe e gjithë situata e përgjithshme po shkon tatëpjetë.

Prandaj unë e kam ndalur punën për librin tim në shenjë proteste që shpresoj se do të sjellë një rezultat.



BBC: Po disa do të thoshin se ndërtimet në zonën përreth Butrintit janë pjesë e zhvillimeve të infrastrukturës dhe zgjerimit të zonave urbane që po përjeton i gjithë vendi?



Pettifer: Unë nuk jam kundër zhvillimit, në mënyrë të veçantë nëse ky zhvillim do të sjellë më shumë njerëz për pushime e që do të vizitojnë vendet të bukura dhe do ta shijojnë Shqipërinë.

Ne kemi nevojë për zhvillim, por zhvillimi është si një treg.

Qeveria duhet ta kuptojë që çdo treg ka nevojë për rregullatorë, që aplikohen në SHBA, në Evropë e kudo.

Atje nuk ka rregullatorë, apo të paktën nuk shoh që të ketë.

Dhe nëse ka, ashkush nuk po nxit respektimin e tyre.

Në mënyrë të veçantë, përsa i takon çështjeve të mjedisit, si mbjellje fidanësh, furnizim me ujë, kanalizimi të ujrave të ndotur etj.

Duket si dritëshkurtësi nga ana e autoriteteve, sepse turistët nuk do të vijnë, derisa këto gjëra të rregullohen.


BBC: Përkundrazi, qeveria thotë se gjithnjë e më shumë turistë po e vizitojnë vendin, sidomos Jugun e Shqipërisë



Pettifer: Unë mendoj se po shkojnë shumë njerëz dhe kjo është gjë e mirë, por për një ditë duke kaluar nga Korfuzi, por kjo gjithmonë është bërë prej vitesh.

Turistët e huaj shpesh nuk qëndrojnë, ndonjëherë qëndrojnë, por për një kohë shumë të shkurtër.

Ata nuk shpenzojnë shumë para dhe nuk u sjellin fitime vendasve, përveç atyre që i sjellin me barka apo që u sigurojnë ushqimin.

Ne duam që njerëzit të qëndrojnë për ca kohë dhe të mësojnë më shumë për vendin dhe të kalojnë pushime të mira.

Ata kanë nevojë për akomodim dhe ambjent të pastërt dhe ky është problemi për momentin.


BBC: Në një artikull tuajin jo thoni se duket sikur njerëzit që punojnë në këtë projekte zhvillimi në jug të vendit, nuk janë shqiptarë. A i qëndroni kësaj deklarate?



Pettifer: Unë mendoj se ka probleme. Nuk ka shumë probleme me investimet italiane.

Gjërat që kam parë në Vlorë, për shembull, kanë qënë të mira.

Isha në një hotel të vjetër që ka qënë një vend i keq, tani ishte kthyer në një ndërtesë shumë të bukur.

Ishte restauruar aq bukur sa mund të mendoje se ishe në Romë apo Venecie.

Unë nuk dua të tingëlloj politik, por mendoj se ka një problem me influencën greke.

Atje (në jug) janë hedhur para greke dhe interesat janë kryesisht afatshkurtra dhe nuk mendoj se janë të interesuar për të mirat e përgjithshme të asaj pjese të Shqipërisë.

Monumentet e mëdha arkeologjike si në Apolloni, Butrint etj kanë filluar të kthehen në ishuj.

Për momumentet vetë ka përkujdejse shumë të mirë, ata po bëhen punë interesante arkeologjike dhe gjithmonë ka zhvillime pozitive në përgjithësi, por mjedisi përreth tyre po përkeqësohet shpejt dhe kjo po ndodh pa qënë nevoja.

Atje pashë se po ndërtohej një rrugë e madhe nga Konispoli që kalon përmes një zonë shumë të bukur e të virgjër.

Ndoshta ka nevojë për rrugë, unë e kuptoj këtë, por nuk ke nevojë për shkatërrim të të gjithë zonës, nga një rrugë që i përngjan një autostrade të tipit perëndimor.



BBC: Ju keni thënë se ajo që po ndodh me Shqipërinë është e ngjashme me atë që ka ndodhur me disa pjesë të Spanjës në vitet 60, 70. Dikush mund të thotë se nëse funksionoi për Spanjën, mund të funksionojë edhe për Shqipërinë?



Pettifer: Në Shqipëri nuk është kudo njësoj.

Ka edhe vende të tjera që po bëjnë përparime të mira. Në disa raste janë vende të vogla që e filluan shumë keq.

Për shembull Shëngjini 20 vjet më pak ishte një vend i tmerrshëm.

Njerëzit ishin shumë të varfër, bagëtitë kullotnin në rrugë, ishte shumë pis, kishte ndotje të madhe.

Plazhet ishin të mbuluara me plehra e makina të vjetra. Unë isha në Shëngjin kohët e fundit dhe qëndrova atje për disa netë dhe më pëlqeu shumë.

Atje ka restorante të mira, hotele të arsyeshme. Ka nevojë për më shumë për të pastruar mjedisin, por besoj se është bërë shumë punë.

Pra është e mundur që të bëhen gjëra të mira dhe nuk është nevoja të bëhet si me Ksamilin.

Durrësi po përmirësohet, po jo me shpejtësinë e duhur.

Disa pjesë të plazhit po pastrohen, po shkatërrohen disa ndërtime pa leje, pra po krijohet një lloj plani për të ardhmen.

Pra këtu nuk shtrohet çështja për të ndalur ndërtimet, por për të ndërtuar mirë, me qëllim që ato të sjellin vizitorët e duhur, kjo gjë do të sjellë më shumë para në vend dhe për rrjedhojë do të ketë më shumë vende pune.


BBC: Sa ka të bëjë ajo që po ndodh me zhvillimin në Shqipëri me mentalitetin vendas, apo është thjesht menaxhim i keq që prej fillimit?


Pettifer: Unë mendoj se për arsye se shumë njerëz që janë në drejtimin e vendit u rritën në një shoqëri që ishte shumë diktatoriale dhe me shumë rregulla, ata kuptohet që nuk duan ta kenë tani këtë, dhe kanë shkuar shumë në ekstremin tjetër dhe janë kundër rregullave, veçanërisht ato të planifikimit.

Ata i bëjnë keq vetes, sepse ka ndodhur me Spanjën, njerëzit filluan të mos shkonin atje.

Nëse njerëzit nuk duan të shkojnë me pushime në kantiere ndërtimi, ata nuk do të shkojnë.



BBC: Qeveri në të kaluarën dhe në të tashmen e kanë thënë se Turizmi do të jetë industria kryesore e vendit. A mendoni se Shqipëria është duke ia qëlluar këtij synimi në një periudhë afatgjatë?



Pettifer: Unë mendoj se duhet të ketë një plan dhe ky plan duhet të theksoj gjërat më të mira, si vendet më të bukura arkeologjike, malet e mrekullueshme.

Ato që po bëhen në Theth, për shembull, janë shumë të mira.

Thethi është ruajtur me ato traditat e veta, paratë janë investuar siç duhet. Njerëzit mund të shkojnë edhe ta vizitojnë. Rrugët janë më të mira.

Jo gjithçka është perfekte atje, por është një mënyrë për të treguar se si të shkosh në drejtimin e duhur dhe në mënyrë të veçantë se si të mos humbasësh traditat sociale shqiptare dhe kjo është shumë e rëndësishme.

Ajo që më shqetëson për zonën në Jug është një atmosferë boshe.

Nuk ka respekt për të shkuarën, nuk ka respekt për traditën apo mënyrën shqiptare të jetesës, është një garë për të fituar para sa më shpejt që siç e thashë do të jetë për të keq. Kjo nuk do të funksionojë.

Përveç faktit që nuk ka moral, pas ca kohe nuk do të funksionojë më.